Maligayang Pasko
Malapit na naman ang pasko.
Simple lang naman ang hiling ko: sana wasakin ako ng tite (ulit). Salantain ako na parang bagyong walang hinahon sa (katawan kong) lupa. Yanigin ang pundasyon ng aking pagkababae. Sulutín ang pinakapipitagan kong bulwagan kung saan nakasilid ang aking dangal, dangal na igagawad ko nang walang ángal kung ang sukli nito ay magdamagang ungol.
Gusto kong malasahan (a)ng tigás na sa bulto ay kayang isulat ang buhay ko at biyakin ito sa dalawa. Nakaraan at kinabukasan. Tama at mali. Sakit at sarap.
Ilang araw lamang bago mag-Pasko ang kaarawan ko. Asan na ang kukulintang sa umbok kong batingaw na gawa sa libog? Asan na ang babalibag sa akin at magpapaalala sa grasha ng kapanganakan ng Diyos? Ang ibig kong sabihin, ang kapanganakan ko.
Hanap ko ang burat na lalaro sa tinggil ko’t nanamnam ng aagos na bendisyon. Galingan niya—ituloy niya—at tsaka niya lasapin ang lasa ng kasalanang bintang ni Adan kay Eba. Gusto kong lumuhod siya, sumamba gamit ang kanyang dila, sambitin ang orasyon sa pamamagitan ng maraming posisyon, at matapos pasukin ang Pasko ng laman ko ay magpaputok bilang gunita ng bagong tao(n).
Ang puke ko ang hehele sa hinagpis ng tao. Áko ko ang daigdig. Akó ang daigdig. Ang dami ng nakapasok sa puke ko ay hindi ko ikinakahiya, dahil ang lawak ng butas ko ay nangangahulungang may sapat na espasyo para sa pangako ng tahanan. Ito ang lugar ng purong kaligayahan na pwedeng puntahan nang hindi nililisan ang mundong ibabaw dahil
AKO MISMO ANG LANGIT.
Hindi na ako musmos na nakanganga sa paghihintay ng regalo. Para sa kaarawan kong pasko, ang lupa ay bubuka, maghihintay sa paparating na delubyo.
